روز پنجشنبه ۲۱ اسفند ۱۳۹۹ برابر با ۱۱ مارس ۲۰۲۱ فراخوانی منتشر شد که بیش از ۶۴۰ ایرانی از داخل و خارج کشور و از طیف‌های مختلف صنف و سیاست آن را امضا کرده‌اند.
فراخوانی بسیار کوتاه و ساده که از اعتراضات و شعارهای مردم در سال‌های گذشته الهام گرفته و از همگان می‌خواهد تا به کارزار «نه به جمهوری اسلامی» بپیوندند.
«نه» گفتن به این رژیم البته پیشینه‌ای به اندازه عمر جمهوری اسلامی دارد. نخستین بار خود بنیانگذاران این حکومت برای آنکه حقانیت (مشروعیت) خود را با پشتوانه‌ی رأی مردم محکم کنند، در فروردین ۱۳۵۸ «رفراندوم جمهوری اسلامی آری یا نه» برگزار و اعلام کردند کمتر از ۱درصد از تقریبا ۲۰میلیون و ۴۴۰هزار رأی‌دهنده به آن «نه» گفته‌اند! این رقم حتا اگر درست هم بوده باشد، از همان سال و اندکی پس از آنکه سیاست‌های ضدایرانی و ضدبشری زمامداران جمهوری اسلامی به عمل درآمد، شروع به تغییر کرد و بر شمار شهروندانی که به رژیم خمینی «نه» می‌گفتند هر سال بیش از سال پیش افزوده شد.
گذشته از اعتراضات پراکنده‌ی زنان و دانشجویان و کارگران و کارمندان و همچنین نافرمانی‌های مدنی، که مخالفت با ادامه جنگ پس از آزادی خرمشهر و امتناع مردان از رفتن به جبهه و تن ندادن زنان به حجاب اجباری دو نمونه بارز آن هستند، از سال ۱۳۷۸ و اوج جنبش دانشجویی که توسط دولت اصلاحات به ریاست حجت‌الاسلام محمد خاتمی و رهبری علی خامنه‌ای به طرز خونین سرکوب شد، و سپس سال ۱۳۸۸ و اوج جنبش طبقه متوسط که بخشی از آن هنوز امیدوار به «اصلاح» این رژیم و «رأی» خود بود، و آن نیز توسط دولت اصولگرا به ریاست محمود احمدی‌نژاد و رهبری علی خامنه‌ای به طرز خونین سرکوب شد، هم نظام و هم جامعه به مرحله‌‌ای در تقابل و تضاد با یکدیگر رسیدند که از دی ۹۶ در شعارهای متکی بر شعور معترضان شاخص و شفاف شد.
حالا پس از سه دوره اعتراضات سراسری زمستان ۹۶ و تابستان ۹۷ و پاییز ۹۸، در آستانه‌ی بهار ۱۴۰۰، از سوی وسیع‌ترین طیف‌های کنشگران مدنی و سیاسی و فرهنگی، هنرمندان و ورزشکاران، اندیشمندان و پژوهشگران، روزنامه‌نگاران و نویسندگان، متخصصان و استادان دانشگاه‌ها، جمهوری اسلامی به عنوان «مانع اصلی دستیابی به آزادی، رفاه، دموکراسی، پیشرفت و حقوق بشر» در ایران اعلام شده و از همگان خواسته می‌شود تا «نه به جمهوری اسلامی» را «محور همبستگی ملی» قرار دهند زیرا تا این نظام هست، هیچ راهی به سوی آینده نیست!
«نه به جمهوری اسلامی» که فقط در یک همبستگی سراسری و ملی عینیت می‌یابد بسیار گویاست: در کجا ایستاده‌ایم؟ در کنار آزادی و آبادی ایران و مردمی که این حکومت را نمی‌خواهند یا در کنار سرکوب‌کنندگان و یرانگرانی که کمر به نابودی ملت و مملکت ما بسته‌اند؟!
به راه افتادن چنین کارزاری در آستانه‌ی نوروز ۱۴۰۰ خورشیدی بی‌تردید نویدبخش پشت سر گذاشتن آوار «بهمن» و «چله»ی سرما و فرا رسیدن روزهای روشن و گرمِ همبستگی ملی برای آزادی و عدالت و آبادی در ایران است.
