پیام شاهزاده رضا پهلوی: روز ما زمانی «نو» خواهد شد که انگلی که به جان مردم و میهن ما افتاده از خاک ما ریشه‌کن شود!
- «قابل‌اعتمادترین تکیه‌گاه ما، خود ما هستیم و اراده‌ی ملی ما.»
- «امسال در خلوت خود و خانواده‌ام، به فکر جانباختگانِ میهنم. روزی که هیچ چیزش «نو» نیست، جایی برای شادی نمی‌گذارد».
- «با روحیه دادن به یکدیگر، از ضرورت شکل‌گیری اراده‌ای ملی، خواستی همگانی بسازیم؛ اراده‌ای برای متلاشی کردن عفونت اصلی.»
- من امسال به یادِ تمامی جانباختگان، دقیقه‌ای را به سکوت برگزار می‌کنم. سکوت برای قربانیان اخیر، برای سیل‌زدگان سیستان، برای کولبران کردستان، برای پرستاران و پزشکان ازخودگذشته، برای جانباختگان آبان، برای سرنشینان هواپیمای اوکراینی. سکوت برای دردی ملی و مشترک در لحظه‌ی تحویل سالی سیاه.
شاهزاده رضا پهلوی چهارشنبه ۲۸ اسفند (۱۸ مارس) در آستانه سال ۱۳۹۹ خورشیدی در پیامی عنوان کرد در لحظه تحویل «سالی سیاه» که هیچ چیزش نو نیست، جایی برای شادی نیست و به یاد تمامی جانباختگان «سکوت ملّی» می‌کنیم
متن کامل این پیام به این شرح است:
هم‌میهنانم،
امروز در شرایطی این پیام را به شما عزیزانم می‌دهم که ایران ما یکی از بحرانی‌ترین ادوار تاریخ خود را می‌گذراند.
بحران‌های کلانی که مردم ما با آن دست به گریبانند، در هفته‌های اخیر با بحرانی بس هولناک‌تر روبرو شده: بحرانی بیولوژیکی.
با پیچیده‌تر کردن مجموعه‌ی بحران‌های سیاسی، نظامی، هسته‌ای، اقتصادی، اخلاقی، مالی و معیشتی، بحرانِ بیولوژیکی جاری، کشور را به سوی سقوط می‌راند.
مانع اصلی در پیشگیری و رفع این بحران، خود نظام است.
هم‌میهنانم،
دولتی را مضمحل می‌نامند که:
از ارائه‌ی ابتدایی‌ترین خدمات عمومی عاجز باشد؛
فاقد مشروعیت باشد؛
دچار بحرانی اقتصادی و مداوم باشد؛
در فسادی فراگیر غرق شده باشد؛
و بالاخره، ناتوان از برقراری روابطی سالم و عادی با دیگر کشورهای جهان باشد.
هم‌میهنانم،
«جمهوری اسلامی»، در کلیّت خود، دولتی است مضمحل.
به عنوان نمونه، روابط بیمارگونه‌ی آن با دیگر کشورها، هرگونه کمک‌رسانی کارساز و به موقع را عملاً ناممکن می‌سازد. در چنین تنگنایی، ناکارآمدی مزمن نظام و فسادِ فراگیرِ مسوولانِ آن، مزید بر علت می‌شوند.
کشور در لبه‌ی پرتگاه است. هرگونه انتظارِ تغییرِ رفتار از انگلی که به جان کشور افتاده، انتظاری است نه تنها بیهوده که خطرناک.
ما هیچ راه دیگری مگر شکل دادن به اراده‌ای ملی و میهنی برای ریشه‌کن کردن این انگل از فلات ایران نداریم.
هم‌میهنانم،
قابل‌اعتمادترین تکیه‌گاه ما، خود ما هستیم و اراده‌ی ملی ما.
این اراده‌ی مردم ما بود که در بحران سیل، از دلِ مردم برآمد و به دادِ مردم رسید. این اراده‌ی مردم ما بود که در خیزشِ آبان۹۸، فریادِ دلِ مردمِ ما را به گوش جهانیان رساند. این اراده‌ی مردم ماست که در بحران کنونی، از کادر درمانی گرفته تا مددکاران و شبکه‌های خودجوش دانشگاهی، علی‌رغم احتکار و دروغ حکومتی، به اطلاع و کمک‌رسانی، درخواست یاری از مجامع بین‌المللی، ضدّعفونی و قرنطینه کردن اماکن، همت گمارده است. در بحران کنونی هم‌چون بحران‌های پیشین و کماکان موجود، این اراده‌ی شما مردم بوده و است که از بروز فجایعی بس هولناک‌تر جلوگیری کرده و می‌کند.
همین اراده‌ی ملی شماست که خواهد توانست به استمرار وضع فلاکت‌بار موجود پایان دهد.
با روحیه دادن به یکدیگر، از ضرورت شکل‌گیری اراده‌ای ملی، خواستی همگانی بسازیم؛ اراده‌ای برای متلاشی کردن عفونت اصلی.
هم‌میهنانم،
روز ما زمانی «نو» خواهد شد که انگلی که به جان مردم و میهن ما افتاده از خاک ما ریشه‌کن شود.
روز ما زمانی «نو» خواهد شد که عزم‌مان را در کشور‌مان به کرسی بنشانیم.
این نخستین بار در تاریخ ما نخواهد بود که اراده‌ای متکی به ملت، از دل همین سرزمین برخیزد. از دل آنهایی که در سطوح لشکری و کشوری، هم‌دل و هم‌دردِ مردم بوده و دغدغه‌ای میهنی دارند.
به عنوان سربازی از سربازانِ میهن، از هیچ تلاشی برای حمایت و شکل دادن به اراده‌ای ملی و نجات‌بخش، فروگذار نکرده و نمی‌کنم.
هم‌میهنانم،
من امسال نوروزی ندارم!
من امسال در خلوت خود و خانواده‌ام، به فکر جانباختگانِ میهنم. روزی که هیچ چیزش «نو» نیست، جایی برای شادی نمی‌گذارد.
من امسال به یادِ تمامی جانباختگان، دقیقه‌ای را به سکوت برگزار می‌کنم. سکوت برای قربانیان اخیر، برای سیل‌زدگان سیستان، برای کولبران کردستان، برای پرستاران و پزشکان ازخودگذشته، برای جانباختگان آبان، برای سرنشینان هواپیمای اوکراینی. سکوت برای دردی ملی و مشترک در لحظه‌ی تحویل سالی سیاه.
سکوتی در نهانخانه‌ی دل، برای جانی دوباره بخشیدن از بطن جان‌مان به روحیه و به اراده‌ی ملی‌مان. سکوتی گویا؛ سکوتی ملی.
جاوید ایران
رضا پهلوی
۲۸ اسفند ۱۳۹۸
