ساخت یک دارو و آماده کردن آن برای ارائه به بازار جهت استفاده همگانی نیاز به میلیون ها بلکه بیلیون ها دلار سرمایه گذاری و سالها تحقیق و آزمایش دارد.
شرکت های داروسازی در کار خیریه نیستند و دنبال کسب استفاده از طریق دارو میباشند.
در برخی موارد دولت ها پا به عرضه این غول های جهانی گذاشته و آنها را مجبور میکنند که پس از چند سالی که دارو سازان کاملا بیماران نیازمند را دوشیدند، ساخت این دارو ها عمومی شود و شبیه سازی آزاد گردد، برای مثال دارو های سر درد مانند آسپیرین و پاراستامل.
اگر نیازی فوری باشد دولت ها پروژه ساخت و آزمایش یک داروی بخصوص را سرمایه گذاری میکنند و درمقابل سازنده از بیماری به ظاهر پولی طلب نمیکند ولی اگر شرکت دیگری بخواهد شبیه سازی کند میبایست که پروانه ساخت را از شرکت داروسازی اولیه به قیمت بسیار گزاف خریداری کند.
پس ساخت یک داروی جدید برای شرکت های داروسازی جهانی بسیار پر سود است.
گروه هایی که قادر به ساخت دارو هستند نیز بر دو بخش هستند، آنها که با سرمایه شخصی بنیان گذاری میشوند و میبایست که به سهام داران سود برگردانند و آنها که با سرمایه دولتی و پول مالیات مردم کار میکنند و باید که کارشان بازده ایی داشته باشد تا به دریافت کمک ادامه دهند.
از هر نظر نگاه کنیم، مراکز دارو سازی یا پاسخگوی نیاز بازار درمان هستند و یا نابود شده و بسته میشوند.
در دوران حساسی مانند بروز یک بیماری همه جا گیر و جهانی که هم اکنون با آن روبرو هستیم شرکت ها و مراکز تحقیق و ساخت دارو در بحبوحه رقابت با یکدیگرند. آن گروهی که نخست از این خط پایان می‌گذرد فقط گیرنده مدال نیست بلکه بیلیون ها دلار استفاده، شاید جایزه های جهانی مانند نوبل و حتا مدال های افتخار دولتی را نسیب خود میکند و برای دهه ها در اوج شناخت عمومی پرواز میکند. دیگر دارو های این گروه نیز به سرعت مورد استفاده پزشکان و بیمارستان ها قرار می‌گیرد.
ولی به نظر می‌رسد که همهگان، از دولت ها گرفته تا خود شرکت های خصوصی قبول کرده‌اند که داروی مبارزه با کووید ۱۹ و حتا واکسن آن بطور رایگان در دسترس مردم باشد پس استفاده آن برای شرکت سازنده چیست؟
این یک دروغ بزرگ است که توسط جهانگرایان به خورد مردم داده میشود.
نخست تمام خرج ساخت و آزمایش این دارو ها توسط دولت پرداخت میشود که در نتیجه از جیب مردم به نام مالیات در خواهد آمد.
دوم اینکه گرچه بیماران در هنگام نیاز و همچنین همگان جهت واکسینه شدن پولی نمیپردازند ولی دوباره برای هر قرص یا آمپول واکسن دولت دو چندان به شرکت های داروسازی میپردازد و پول آن را آخر سال از جیب من و شما به نام مالیات بیرون میکشد. به قولی هیچ کسی عاشق چشم و ابروی ما نیست.
حالا اگر این دارو را یک شرکت دولتی یا دانشگاهی پیدا کند چه؟ آیا این دارو به راستی مجانی خواهد بود؟
دوباره پاسخ نه است زیرا باز هم این یک ظاهر سازی بیش نیست، گرچه سازمان های دولتی و تحقیقاتی دانشگاه ها برای تک تک استفاده کنندگان پولی نمیگیرند ولی این پول را به صورت بورس، سرمایه گذاری دولتی و جوایز مختلف دریافت میکنند. بجز سربلندی و جوایز مدال گونه، این نوع سازمان ها از طریق شرکت های خصوصی و دولتی پشتیبانی مالی میشوند و از کنار یک کشف رایگان هزاران محصول گران قیمت نیز بیرون میکشند تا داروسازان جهانی از سرمایه گذاری خود بهره برند.
در نهایت هیچ چیز در این جهان مجانی نیست و بهائ آن را هم ملت میپردازند و استفاده حاصل هم به جیب جهانگرایان میرود.
حالا چرا همه و همه از دکتر ها و شرکت های داروسازی تا سازمان ملل و بهداشت جهانی تا جراید و رسانه ها چنین سخت مخالف استفاده از یک داروی آماده و آزمایش شده هستند. چرا با اینکه اکثر پزشکان مستقل و آگاه می‌گویند داروی مالاریا که بیش از ۲۰ سال در دسترس بوده و تمام آزمایش های خود را با موفقیت پاسخ داده یک داروی معثر برای مبارزه با کووید ۱۹ است ان چنین مورد حمله جهانگرایان قرار میگیرند.
به سادگی چون هیدروکسی کلروکین به همین دلیل قدمت آن دیگر از دوره انحصاری خارج شده و غول های داروسازی پروانه دوباره پولسازی از آن را ندارند.
هنگامی که دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا میگوید که از این دارو استفاده میکند و بدون استفاده از ماسک در همه جا دیده میشود، چنین مورد تمسخر رسانه ها و داروسازان قرار می‌گیرد چون آنها از افکار عمومی میترسند و رئیس جمهور را سهل انگار و روش کار وی را خطرناک مینامند چون نگران هستند که مردم ممکن است به این توطئه جهانگرایانه آنها پی برده و استفاده های میلیاردی کمی اندک شود.
