آنچه رفت پلید نامیمون بود، از آنچه ها آمده است چه انتظاراتی می‌توان داشت؟ تفسیر سیاسی هفته، نوشته منشه امیر

 بیش از یک میلیون نفر جان باختند و ده‌ها میلیون نفر دیگر مبتلا به کرونا شدند.

خبر خوش آن بود که واکسن ضد کرونا ساخته شده است و استفاده از این واکسن در شماری از کشورهای جهان آغاز گردیده و اسرائیل افتخار می‌کند که یکی از نخستین کشورها و پیشگام واکسیناسیون بود.

اما آیا در سالی که آغاز شده است می‌توان انتظار داشت که این ویروس کاملاً ریشه کن شود؟

یاس و ناامیدی بسیاری از مردمان جهان را در سالی که گذشت فرا گرفت اما انسان به امید زنده است و باید امید داشت که سال پیش رو و سالی که آغاز گردیده سالی برای نقطه پایان نهادن بر این مصیبت باشد.

گرچه هیچ گونه اطمینانی وجود ندارد.

در سالی که گذشت جنگ و خونریزی در شماری از نقاط جهان و به ویژه در خاورمیانه آسیب زده ما همچنان ادامه داشت.

حکومت ایران به تعرض های جنگی در این سرزمین ها ادامه داد و تهدیدها را بلند تر و واضح تر و گزنده تر ساخت.

و اکنون همزمان با نخستین سال مرگ قاسم سلیمانی، بر شدت این تهدیدها افزوده اند.

اما اگر انتظار ها برآورده شود و ویروس کرونا سرکوب گردد و یا در حدی فروکش کند که از سرگیری فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی را امکان پذیر سازد بدیهی است که برخی کشورها بار دیگر سر پای خود خواهند ایستاد.

بی تردید اسرائیل یکی از این کشورها است اما ایالات متحده و بسیاری از کشورهای اروپایی نیز شاید به آسانی بتوانند بر این عقب نشینی و رکود غلبه کنند و اقتصاد خود را بار دیگر شکوفا سازند.

تنها در کشورهای محنت زده و بی‌بند و باری مانند حکومت ایران و ممالک فقیر، عقب افتاده و فقیر است که ممکن است به پاخیزی دوباره اقتصادی چندان آسان نباشد.

در هفته هایی که هنوز به پایان سال پیش مانده بود بوی جنگ می آمد و امروز که ما دومین روز سال نو را آغاز کرده‌ایم همچنان این خطر و این احتمال شدید و شدید تر و شدیدتر شده است.

ارزیابی بر آن است که در سال پیش رو و یا دست کم در هفته‌ها و ماه‌های قابل پیش‌بینی جنگی رخ نخواهد داد.

نه اسرائیل خواهان جنگ است و نه ایالات متحده و مسلماً نه حکومت اسلامی ایران.

درست است که آنها به تهدیدهای خود ادامه می‌دهند اما خودشان خوب می‌دانند که اینها لفاظی است و برای مصرف داخلی بیان می‌شود و حکومت نه توان ایجاد جنگ دارد و نه توان ایستادن در برابر آن را.

اما در سالی که پیش رو داریم چه خواهد گذشت؟ هنوز خطر جنگ برطرف نشده است.

حکومت ایران به دلایل مختلف نمی‌خواهد و صلاح خود نمی‌داند که جنگی در منطقه به راه اندازد.

می داند که قدرت ایستادگی ندارد.

آمریکا قاطعانه بر مواضع خود ایستاده است و هشدار داده که یک را با هزار پاسخ خواهد داد و درست است که رزم ناو مینیس منطقه را ترک گفت اما به جای آن ناوهای دیگر در راه است.

حکومت ایران می‌داند که اگر جنگی را آغاز کند، هنگامی که جو بایدن، حدود دو هفته دیگر حکومت خود را آغاز کند امکان از سرگیری مذاکرات بسیار بسیار دشوار خواهد شد.

حکومت ایران نمی خواهد به این بخت خود پشت پا بزند.

حسن روحانی گفته بود که حکومت ترامپ سقوط کرد و به زودی خود او نیز سقوط خواهد کرد.

این سخنان را به هر گونه که بخواهید می شود تفسیر و تعبیر کرد.

بوی تهدید جانی از آن می‌آید اما سخنگوی حسن روحانی آن را تکذیب می کند. در هر حال این تهدید که ترامپ را در خانه‌اش خواهند کشت بارها و بارها و به ویژه در روزهای اخیر از زبان برخی فرماندهان حکومت اسلامی و حتی ابراهیم رئیسی شنیده شد.

فرض کنیم که همه این تهدیدها جنبه یاوه سرایی و مصرف داخلی دارد، حسن روحانی با خرسندی و افتخار گفته بود که دوران تحریم ها به پایان رسیده و اکنون حکومت ایران به راه ترقی و تعالی پای خواهد گذاشت.

این سخنان مفهومی جز آن ندارد که انتظار حکومت ایران یا حداقل دولت حسن روحانی آن است که جو بایدن بیاید و به برجام بازگردد و به موازات آن همه تحریم‌ها برچیده شود و این در شرایط کنونی یک امید واهی است اما حکومت نمی خواهد که با دست اندازی و تعرض و ریختن خون سربازان آمریکایی این بخت را از دست بدهد و به شانس خود پشت پا بزند.

اما هرگز در صحنه سیاسی و بین المللی نمی توان اطمینان داشت که فردی یا گروهی یا کشوری و یا رهبری به عملیات غیر منطقی دست نزند و اگر تعرض این چنینی صورت گیرد بی‌تردید همه چیز بر هم خواهد خورد و همه امیدهای حکومت ایران نقش بر آب خواهد شد.

بسیار جای تاسف است که حتی آغاز سال نو با ابراز نگرانی درباره امنیت ملت‌ها و کشورها آغاز می‌شود اما این راهی است که حکومت ایران انتخاب کرده است.

از یک سو می گوید ما اهل جنگ نیستیم و ما اهل خونریزی نیستیم و ادعا می کنند که عملیات تروریستی و کشتن رهبران توسط اسرائیل و ایالات متحده و کشورهای هم‌پیمان آنها به عمل می‌آید و همزمان تهدید می‌کنند که رهبران کشورهای دیگر را حتی در خانه خود می کشند و از پای در می آورند.

می دانیم که چنین رجزخوانی ها امکان اجرایی ندارد اما حکومت آن را بارها و بارها تکرار می‌کند تا ظاهراً خود را قدرتمند نشان دهد و کیست که نداند آنها قدرت اجرایی ندارند و یا اگر دارند برایشان بسیار بسیار گران تمام خواهد شد.

چه دردناک است که سال نو را با سخن گفتن درباره جنگ آغاز می‌کنیم،ترجیح می دادیم که به جای آن از صلح و دوستی و محبت و همکاری سخن بگوییم، امید دهیم که کرونا تمام شده و دوران شکوفایی و همکاری و همزیستی و همیاری بین ملت‌ها آغاز گردیده است اما آنچه به خاورمیانه و به ویژه به حکومت اسلامی ایران مربوط می شود بی بهره از هرگونه خوشبینی در این زمینه است.

آنها همچنان از جنگ سخن می‌گویند.

گفتیم که مردمان جهان با امید زنده هستند و در اینجا امید داریم که سال نو سال گذشت مصیبت و محنت باشد.

سالی باشد که صدای جنگ طلبان خاموش گردد.

سالی باشد که ملت‌ها و دولت‌ها دست همکاری دیگر را بفشارند.

سالی باشد که سازمان‌های بین المللی همه توان خویش را برای حل مشکلات و معضلات وقف کنند.

سالی باشد که ملت ها از دیکتاتوری و ستم و سرکوب رهایی یابند.

سالی باشد که ملت فرهیخته ایران بتواند به گذشته با افتخار خود بازگردد و آنچه را که مانند بختک روی ملت ایران افتاده است برکنار و خنثی سازد و این کابوس به پایان برسد.

دعا کنیم که در این سالی که در پیش داریم ملت‌های منطقه دست دوستی یکدیگر را بفشارند.

خونریزی و جنگ در سوریه پایان گیرد.

به دخالتهای رژیم ایران در لبنان پایان داده شود و آن ملت بتوانند به گذشته باشکوه خود بازگردد.

و دعا کنیم که در عراق گروههای آدمکش که اکثراً توسط حکومت اسلامی ایران تغذیه و پشتیبانی می‌شوند رخت بربندند و نابود گردند.

و برای ملت رنج دیده ی یمن آرزوی پایان جنگ و خونریزی را داریم.

و برای همه ملت‌های منطقه که تشنه رفاه و آسایش هستند و همه ملت‌های جهان که خواهان همکاری و همزیستی هستند.

ملت‌ها هیچ کینه و ستیز با یکدیگر ندارند و اگر وجود دارد به خاطر آن است که برخی فرمانروایان خودکامه می کوشند این آتش را شعله ور سازند و اگر وجود دارد به خاطر آن است که برخی فرمانروایان خودکامه با برافروختن آتش فتنه می‌کوشند بی کفایتی و بی لیاقتی و بی عرضگی خود را پنهان سازند.

با این همه خوش‌بین باشیم و امید داشته باشیم و انتظار داشته باشیم که سال بهتری برای ما و همه مردم در پیش باشد و با این آرزو سال از راه رسیده را به همگان شادباش می گوییم…

اورشلیم – سیزدهم دی ماه ۱۳۹۹ خورشیدی؛ ۲ ژانویه ۲۰۲۱ میلادی