- سهیلا حجاب در زندان به بیماری تاربینی مبتلا شده و قادر به کنترل تعادل جسمانی خود نیست و طی این مدت چندین مرحله بر اثر از دست دادن تعادل به علت تاربینی و سرگیجه به زمین خورده است.
- سهیلا حجاب روز شنبه سوم خردادماه پس از مراجعه به دادگاه تجدید نظر تهران و دریافت تایید حکم ۱۸ سال زندان خود به محض خروج از دادگاه توسط سپاه ثارالله تهران و همراه با ضرب و جرح بازداشت و به زندان قرچک ورامین منتقل شد.
سهیلا حجاب وکیل دادگستری و فعال مدنی محبوس در زندان قرچک ورامین دچار بیماری شده اما از ابتدای خردادماه تا کنون از حق ملاقات با خانواده و همچنین حق درمان محروم مانده است.
سهیلا حجاب وکیل دادگستری و فعال مدنی پیشتر از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب در مجموع به ۱۸ سال زندان محکوم شده بود. بر اساس قوانین جمهوری اسلامی اشد مجازات یکی از ردیف‌های اتهامی اجرا می‌شود و در نتیجه این زندانی سیاسی باید ۷ سال و ۶ ماه به اتهام «اجتماع و تبانی علیه نظام» در زندان بماند.
سهیلا حجاب روز شنبه سوم خردادماه پس از مراجعه به دادگاه تجدید نظر تهران و دریافت تایید حکم ۱۸ سال زندان خود به محض خروج از دادگاه توسط سپاه ثارالله تهران همراه با ضرب و جرح بازداشت و به زندان قرچک ورامین منتقل شد.
سازمان اطلاع سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پس از زندانی شدن سهیلا حجاب پرونده دیگری برای او گشوده که هنوز دادگاه رسیدگی به این پرونده برگزار نشده است.
خبرگزاری فارس وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی روز ۱۷ تیر ماه ۱۳۹۹ با انتشار گزارشی مدعی شد سهیلا حجاب در دورانی که به مرخصی رفته بود در صدد برنامه‌ریزی برای انفجار محل سکونت امام جمعه کرمانشاه بوده است. این خبر نشان از پرونده‌سازی تازه‌ای علیه سهیلا حجاب دارد و به نظر می‌رسد وی به شدت زیر فشارهای امنیتی قرار دارد و محرومیت از حق درمان و ملاقات با خانواده نیز بر اساس همین پرونده‌سازی جدید است.
سازمان اطلاعات سپاه جمهوری اسلامی پس از آن این پرونده را به جریان انداخته که سهیلا حجاب و زینب جلالیان ۲۷ خرداد ماه ۱۳۹۹ در زندان قرچک ورامین دست به اعتصاب غذا زدند.
این دو زندانی سیاسی سوم تیرماه سال جاری در نامه‌ای سرگشاده به رفتارهای توهین‌آمیز مسئولان این زندان و همچنین محرومیت‌ها و محدودیت‌های شدید زندانیان سیاسی محبوس در این زندان اشاره کردند.
در این نامه آمده بود: «بازرسی‌های وحشتناک بدنی و غیرانسانی و استفاده از دستبند و پابند، به شیوه‌های قرون وسطایی و مطابق اصول برده‌داری، بخشی از رنجنامه‌های ماست. یعنی جنسیت زنانه ما، آنقدر برای جمهوری ضدزن وحشت به همراه دارد که برای جابجایی ما از محافظان متعدد، همراه در غل و زنجیر کردن دست و پاهایمان باید استفاده شود؟ علیرغم اینکه در سیاه‌چاله‌های قرون وسطایی این افراد نگهداری می‌شویم، حتی برای رفتن به درمانگاه یا جابجایی بین زندان‌ها یا حضور در بیدادگاه‌ها و حضور در سالن ملاقات که البته در بیشتر موارد ما در محرومیت از ملاقات بسر برده‌ایم، ما را مورد بازرسی‌های بی‌شرمانه خود قرار می‌دهند. مگر در سیاه‌چاله‌ها توسط دوربین‌ها و ماموران سرکوبگر رصد نمی‌شویم؟»
سهیلا حجاب و زینب جلالیان در این نامه تأکید کرده بودند «جمهوری اسلامی را به رسمیت نمی‌شناسیم و هرگز از آنها تقاضای مرخصی، آزادی و عفو نکرده‌ایم و نخواهیم کرد چرا که فردی طلب بخشش و عفو می‌کند که مرتکب اشتباهی شده باشد.» آنها نوشته بودند: «ما پژواک خواسته‌ها، آرزوها، حقوق مدنی و شهروندی از دست رفته مردمان کشورمان بودیم. رژیم دیکتاتوری که ۴۱ سال است مردم کشور ما و سرمایه‌های ملی و منابع طبیعی را به اشکال مختلف به نابودی کشانده، باید در پیشگاه مردم هم عذرخواهی کند و هم پاسخگوی تمام جنایات خود در دهه‌های مختلف باشد و هم در دادگاه‌های ملی محاکمه شود.»
یک منبع مطلع در گفتگو با وبسایت «حقوق بشر در ایران» گفته است: «خانم حجاب در بند قرنطینه زندان قرچک ورامین به بیماری تاربینی مبتلا شده و قادر به کنترل تعادل جسمانی خود نیست و طی این مدت چندین مرحله بر اثر از دست دادن تعادل به علت تاربینی و سرگیجه به زمین خورده است. این زندانی سیاسی ۵ ماه است که از حق ملاقات با مادر و خانواده خود محروم مانده و مسئولان زندان قرچک به هدایت اطلاعات سپاه اعلام کردند در صورتی می تواند با خانواده‌اش ملاقات کند که ماموران در زمان انجام ملاقات در کنار این زندانی سیاسی باشند. خواسته سهیلا حجاب، اعزام به مرکز درمانی برای درمان مشکل بینایی و همچنین ملاقات با خانواده است.»
